Jezus (hebr. Jehoszua) zwracając się do swego Ojca Niebiańskiego nazywa Go - jedynym prawdziwym Bogiem - Ewangelia Jana 17:1,3. W języku greckim użyto tu określenia μόνος ἀληθινὸς θεὸς, które to określenie dotyczy wyłącznie Ojca Niebiańskiego. Jezus nigdzie nie jest nazwany w taki sposób. 

Nie jest to jednak wyłączne miejsce w tejże Ewangelii świadczące o tym, że tyko Ojciec Niebiański jest w pełnym znaczeniu tego słowa Bogiem, gdyż w 5:44 powiada:  Ja przyszedłem w imieniu Ojca mego i nie przyjmujecie mnie. Jeśli inny przyjdzie w imieniu własnym, tego przyjmiecie. Jak możecie uwierzyć wy, chwałę od siebie nawzajem przyjmujący, a chwały od Tego, który jedynie jest Bogiem nie szukacie ?  W innym jeszcze miejscu tej samej Ewangelii 20:17 Jezus zaraz po zmartwychwstaniu mówi do Marii Magdaleny :  Nie zatrzymuj mnie, bowiem jeszcze nie wstąpiłem do Ojca, ale idź do braci moich i powiedz im : Wstępuję do Ojca mego i Ojca waszego, i Boga mego i Boga waszego. 

Z wypowiedzi tej wynika więc niezbicie, że Jezus ma nad sobą Boga. W tym też duchu wypowiada się Apostoł Paweł pisząc w liście do Koryntian 15:24 o roli Jezusa w przyszłych wydarzeniach, które dopiero mają nastać:  Następnie koniec - gdy przekaże królestwo Bogu i Ojcu, gdy zniweczy każde  panowanie, i każdą władzę i moc.  Po czym w wersetach 27-28 Apostoł dodaje :  Wszystko bowiem poddał pod stopy jego. Gdy zaś mówi, że wszystko zostało poddane oczywiste jest, że oprócz Tego, który mu poddał wszystko. A gdy mu wszystko zostanie poddane, wtedy też i sam Syn będzie poddany Temu, który mu poddał wszystko, aby Bóg był wszystkim we wszystkim .

Jezus Chrystus (hebr. Jehoszua) jednoznacznie identyfikuje swego Boga cytując różne wersety z Pism Hebrajskich. Np. w Ewangelii Łukasza 4:8 cytuje 5 Moj.6:13, i w tym samym rozdziale w wersecie 18 cytuje Izajasza 61:1. 

W cytowanych wersetach w języku hebrajskim widnieje Imię Boga zapisane Tetragramem czyli czterema  spółgłoskami יהוה yod, he, waw, he, jako że pierwotne pismo hebrajskie było wyłącznie zapisem spółgłoskowym. Spółgłoskę waw wymawiano jak polskie „ł”, natomiast spółgłoska he była słabsza niż odpowiadająca jej polska spółgłoska h i miała charakter zanikający na końcu wyrazu.  Samogłoskowa punktacja masorecka (niqqud) wprowadzona przez uczonych z rodziny Ben Aszera ustaliła się od końca VIII do początku X wieku n.e. i przyjęta została jako podstawa we wszystkich gramatykach języka hebrajskiego. Stało się tak pod wpływem Mojżesza Majmonidesa, który uznał za wzorcowy Kodeks z Aleppo opatrzony samogłoskami i akcentami przez Aarona Ben Aszera. Nie od razu jednak w pierwszych masoreckich wydaniach Biblii hebrajskiej stosowano konsekwentnie punktację Ben Aszera, gdyż spotykane są tam również matres lectionis Ben Naftalego. Początkowo wydania Biblii hebrajskiej, którym patronował R. Kittel opierały się na takiej wersji tekstu. Ale w trzecim wydaniu R. Kittela przy współpracy P. Kahlego przyjęto za podstawę rękopis Ms B19A znany jako Kodeks Leningradzki  (obecnie sankt-petersburski), który był oparty na rękopisach Ben Aszera. Tekst tego rękopisu przyjęto za podstawę krytycznego wydania Starego Testamentu znanego jako Biblia Hebraica Stuttgartensia, gdzie punktację masorecką opracował G.E.Weil. Aktualna Biblia Hebraica Quinta jest już piątą edycją Pism Hebrajskich i również opiera się zasadniczo na Kodeksie B19A z uwzględnieniem  Kodeksu z Aleppo z opracowaną masorą przez Moshe Goshen-Gottsteina.  Edycja obecnego wydania nie różni się zasadniczo od poprzedniego, ale niewątpliwie stanowi kolejny wkład pracy badawczej nad samogłoskową punktacją masorecką na bazie Biblii Hebrajskiej.

Niektórzy współcześni uczeni ignorują fakt istnienia samogłoskowej punktacji masoreckiej umieszczonej w Tetragramie i usiłują zrekonstruować „oryginalne” brzmienie samogłosek bazując jedynie na spekulacjach i wątpliwych argumentach. Jedna z popularnych teorii utrzymuje, że Imię wymawiano Jahweh (w zasadzie dokładniej mówiąc - Jahłeh). Pogląd ten opiera się na pronuncjacji samarytańskiej i greckiej odbiegającej od hebrajskiej oraz na nieuzasadnionym poglądzie, że kluczem samogłoskowym do Tetragramu są samogłoski z wyrazu Adonaj (t.zn. Pan), gdyż w pewnym okresie, gdy przestano wymawiać Imię Boże zastępowano je tytułem Adonaj. 

Nigdzie jednak w zapisach marginesowych Pism Hebrajskich nie widnieje żadna uwaga świadcząca o tym, że samogłoski takie są brakującymi elementami Tetragramu. Gdy w ustalony zapisany tekst spółgłoskowy zwany Ketiv wprowadzano samogłoski, które miały być odczytane jako Qere, zapisywano to na marginesie tekstu zaznaczając je spółgłoską - Q.  Przy częściej powtarzających się wyrazach zazwyczaj pomijano Qere, ale nie zawsze. (Nazywa się je obecnie Qere perpetuum - czyli powtarzające się, choć takiego Qere nigdzie nie potwierdzono w żadnym hebrajskim manuskrypcie).
Nigdzie w masoreckich tekstach Pisma Świętego nie widnieje jakakolwiek uwaga kopistów informująca, że samogłoski z tytułu Adonaj są samogłoskami Tetragramu, chociaż Tetragram będący zapisem Imienia Boga Wszechmocnego występuje co najmniej 6828 razy w Pismach Hebrajskich.

W Kodeksie Leningradzkim B19A na 6828 razy wymienionego Imienia Bożego jedynie 307 dałoby się podciągnąć pod formę Jehowih i to w sytuacji, gdy masoreci zmuszeni byli odróżnić zapis Tetragramu od poprzedzającego go tytułu Adonaj. A więc 6828 na 307 przypadków, co daje sporo do myślenia.
Jednak te kodeksy nie wyczerpują wszystkich kodeksów hebrajskich określanych jako niestandardowe i sprawa inaczej wygląda w przypadku zapisu samogłosek (niqqud) sporządzonego przez skrybów, którzy przyjęli inny sposób redagowania tekstu. Np. zapis samogłosek w Tetragramie w manuskrypcie Evr. II B-52 z Kairskiej Genizy pochodzącym z 1050 r. i przechowywanym w Rosyjskiej Bibliotece Narodowej w St. Petersburgu w ogromnej mierze przeważa forma יְהֹוָה a więc w pełnym zapisie masoreckim jako JEHOWAH.
Ponadto w zachowanym manuskrypcie nr. 1473 przechowywanym w British Library, choć przyjęto supralinearny charakter punktacji samogłoskowej, a więc zgodnie z zapisem samogłosek  zupełnie innym niż w systemie tyberiadzkim i nad społgłoskami  - to Imię Boże również występuje jako  JEHOWAH.

W tekstach masoreckich takich jak Aleppo Codex oraz Codex Leningradensis B19A, kiedy znajdujemy Tetragram to okazuje się, że został zapisany jako Jehwah (czyt. Jehłah) bądź Jehwih (czyt. Jehłih) oraz 50 razy jako Jehowah (czyt. Jehouah - np. 1 Moj.3:14 - Codex B19A).

We wszystkich tych przypadkach zamiast samogłoski „a”  zwanej hataf patach jako pierwszej w tytule Adonaj,  widnieje w Tetragramie półsamogłoska „e” zwana szwa. Istnieje więc zasadnicza różnica w zapisie tych słów. A więc zapis masorecki Imienia nie zawiera samogłosek z wyrazu Adonaj. Z drugiej strony w wielu zapisach Imienia brakuje samogłoski „o” zwanej cholem co mogło być sygnałem dla odczytującego tekst, aby nie wymawiał Świętego Imienia. Samogłoska ta jednak występuje w 50 przypadkach zapisu Imienia, w których jest użyta  pełna punktacja masorecka oraz w teoforycznych imionach hebrajskich, które zazwyczaj były złożone z cząstki Imienia Bożego i drugiego słowa kojarzonego z jakąś okolicznością związaną z nadaniem komuś imienia. Np. Jehoszua (znaczyło Jehowah-wybawieniem), Jehoszafat (Jehowah-sędzią), Jehojada (Jehowah-wiedział), Jehonnadab (Jehowah-szlachetny), Jehonatan (Jehowah-dał), Jehochanan (Jehowa-łaskawy) itd. We wszystkich tych imionach hebrajskich o charakterze teoforycznym w pierwszej ich części występuje skrót Imienia Bożego Jeho- , i zawsze występuje w nim samogłoska „o” zwana cholem.

Wielkim więc nieporozumieniem jest odczytywanie Imienia Bożego na podstawie pronuncjacji samarytańskiej przekazanej przez Teodoreta z Cypru (który nie znał języka hebrajskiego) lub pronuncjacji greckiej Klemensa Aleksandryjskiego, gdyż zapisana przez nich forma Iabe jest ewidentnym zniekształceniem wynikającym choćby z braku odpowiednika hebrajskich spółgłosek „he” oraz „waw” w alfabecie greckim. Ponadto kto chciałby np. ustalać wymowę polskich wyrazów przy pomocy zasad fonetyki języka czeskiego lub niemieckiego ? Mógłby oczywiście spróbować, ale czy jego ustalenia byłyby brane poważnie ?  Taki sam zarzut można postawić tym, którzy ignorując zasady fonetyki i pisowni hebrajskiej próbują ją ustalać przy pomocy zasad fonetyki, greckiej, samarytańskiej czy arabskiej. Może się to spotkać wyłącznie z jednoznaczną reakcją.

Z powyższych informacji niezależnie od tego do jakich kto dojdzie wniosków odnośnie wymowy Imienia Bożego, widać wyraźnie na podstawie wersetów cytowanych przez Jezusa, że Bogiem jest Jehowah (wym. : Jehouah). Nigdzie też w całej Biblii nie znajdzie się werset, który by to Imię odnosił do Jezusa lub kogokolwiek innego. Stąd też tylko On jest Stwórcą wszechświata. W księdze Izajasza czytamy: Tak mówi Jehowah twój odkupiciel, który cię ukształtował w łonie. Jam Jehowah, który uczynił wszystko, który sam rozciągnął niebiosa, który rozciągnął ziemię - kto był ze mną ?  - Izajasz 44:24 (por. 40:26, 28).

W tej samej księdze biblijnej Izajasza 44:6 czytamy również: Tak mówi Jehowah król Izraela i jego odkupiciel Jehowah Zastępów: Jam pierwszy i Jam ostatni i oprócz mnie nie ma Boga. 

Stąd też Jezus zapytany jakie jest największe przykazanie cytując 5 Moj. 6:4-5 rzekł: Pierwsze przykazanie jest to: Słuchaj Izraelu ! Jehowah Bóg nasz jeden jest ! Będziesz tedy miłował Jehowah Boga twego całym sercem swoim, i całą duszą swoją, i całym umysłem swoim, i całą siłą swoją. - por. Ewangelia Marka 12 : 29 - 30. 

JEHOWAH - jest Bogiem z natury w przeciwieństwie do tych, którzy Bogami z natury zwać się nie mogą (por. Gal. 4:8; 1Kor. 8:6; Dz.Ap. 2:36). Dlatego nie zawdzięcza swego istnienia nikomu (Jana 5:26). Syn otrzymał życie od Ojca (2 Kor. 13:4 ) i nie posiadał je sam z siebie. Nie jest więc Źródłem istnienia. 

JEHOWAH jest więc Najwyższym - (Psalm 83:19), jest Bogiem w pełnym znaczeniu tego słowa (Iz. 46:9; 2 Kron. 2:4; Iz. 45:5),  jest Stwórcą wszystkiego, jest Absolutem, który godzien jest czci i wszelkiej chwały - Apokalipsa 19:1, 4, 5.