Chrystianie - historia - część I

Zacznijmy od imienia Mesjasza, które przeciwnik Boży - szatan usiłuje zdyskredytować, ośmieszyć i zhańbić. Powszechnie znane jest imię Jezus będące spolszczoną formą łacińskiego Iesus,  odpowiednika greckiej formy imienia Ἰησοῦς (Iesous). [w języku greckim dwugłoskę οῦ wymawiano jako ściągnięte u].
Grecka forma imienia Mesjasza zapisana w pełnej formie pojawia się dopiero po kilku wiekach od czasu, gdy nauka pierwszych chrześcijan przeniknęła do Greków. Początkowo bowiem w najstarszych manuskryptach greckich mamy imię zapisane skrótem (t.zw. nomina sacra) w postaci pierwszej i ostatniej litery greckiej, a więc joty i sigmy - ΙΣ z poziomą kreseczką nad nimi. Również w starych kopiach łacińskich poprzedzających Wulgatę np. w Codex Vercellensis (IV w.) imię Chrystusa zapisywano skrótem (nomina sacra) jako ihs z poziomą kreseczką nad literą h.
Sytuacja nie przedstawia się lepiej jeśli  chodzi  o teksty apologetów greckich lub pozabiblijne teksty greckie np. Filona Aleksandryjskiego lub Flawiusza. Kopie greckie w których można by znaleźć grecki zapis imienia Jehoszua odnoszący się np. do następcy Mojżesza, syna Nuna (znanego w polskim zapisie jako Jozue) pochodzą dopiero z późniejszych wieków. Formę Jozue wprowadzono wlaśnie po to, aby odróżnić następcę Mojżesza od Chrystusa, ale w tekstach hebrajskich takiego rozróżnienia nie ma. Jest to więc sztuczna różnica zastosowana w tłumaczeniu zwłaszcza na języki nowożytne wzorującym się na łacińskiej Wulgacie (382-406), gdzie użyto w odniesieniu do następcy Mojżesza fromy Josue. 
Ale  przede wszystkim zaskakujące jest, że grecka forma imienia Mesjasza Ἰησοῦς  nie jest dokładną transliteracją hebrajskiego imienia Mesjasza czyli imienia  יֵשׁוּעַ Jeszua, lecz formy zniekształconej Jeszu, w której opuszczona została ostatnia litera ayin [ע] wzmocniona samogłoską patah czyli a zapisywaną graficznie jako pozioma kreseczka pod ayin [ע].  

Gdyby forma grecka była poprawną transliteracją formy hebrajskiej, to tworzyłaby grecką formę  Ἰσουά [Isua] jako że w greckim alfabecie nie ma odpowiednika hebrajskiej spółgłoski [ שׁ ] szin. Imię  יֵשׁוּעַ Jeszua to skrócona forma imienia  יְהוֹשֻׁ֣עַ  Jehoszua.  Imię to pochodzi od czasownika יָשַׁע   jasza - znaczącego wybawiać, ratować, ocalać. Całe imię znaczy dosłownie Jehowah - wybawieniem. Jest to imię teoforyczne wskazujące na Boga, którym jest JEHOWAH - Autor wybawienia ludzi, zgodnie z tym co sam powiedział o sobie, a co zanotował Izajasz 43:11. Mesjasz jest jedynie wykonawcą Bożego planu, co podkreśla Juda 1:25 w swym liście. Jest wysoce prawdopodobne, że stosowana forma grecka  i zniekształcona łacińska oraz polska może być odpowiednikiem bluźnierczego akronimu Jeszu  ישׁ״ו znaczącego:  ימח שמו וזכרו נו [yimmaḥ szəmō weziḵrō no] „niech imię jego i pamięć [o nim] zaginą” - znanego Żydom sprzeciwiającym się Mistrzowi z Nazaretu, którego Mesjańskie posłannictwo odrzucili.
Poza tym powszechnie używana forma grecka, łacińska i polska - nie ma żadnego znaczenia i nie wskazuje na Boga jako Autora wybawienia ludzi. Imię Jeszua nie znaczy też wybawienie, gdyż jest to forma czasownika  יָשַׁע   jasza. Rzeczownik wybawienie to po hebrajsku יֶֽשַׁע  jesza, tak jak jest zastosowany w księdze Hioba 5:11  [u Stronga 3468].
A więc JEHOWAH jest wybawieniem dla ludzkości, a ten Boży plan wybawienia realizuje Mesjasz, co kompletnie umyka przy łacińskim lub greckim brzmieniu jego imienia. W dodatku przyjęte powszechnie brzmienie łacińskie lub brzmienie pochodzące z łacińskiego, może być bluźnierczym zniekształceniem imienia Mesjasza. Jakże byłoby to porażające i zaskakujące dla wielu ludzi adorujących ślepo w obrzędach religijnych imię Jezus, gdyby w przyszłości okazało się ono bluźnierczym zniekształceniem szlachetnego imienia Syna Bożego.
Nie ma natomiast żadnego ryzyka w posługiwaniu się oryginalnym brzmieniem Jehoszua, lub skróconą jego formą - Jeszua.

Pierwszych chrześcijan zwano pierwotnie - Nazarejczykami.  W taki sposób określił apostoła Pawła  Tertullus - prawnik zatrudniony przez Żydów, aby wytoczyć oskarżenie przeciw niemu. Nazwał on Pawła hersztem sekty Nazarejczyków. Nazwa Nazaraios oznacza według pisowni greckiego t.zw. Nowego Testamentu - człowieka z Nazaretu; Nazaraioi w liczbie mnogiej oznacza ludzi z Nazaretu - Dzieje Apostolskie 24:5. Tak został nazwany Jeszua w Ewangelii  przez apostoła Mateusza  (2:23) zgodnie z proroctwem Izajasza 11:1. Proroctwo to mówiło:  יָצָא חֹטֶר מִגֶּזַע יִשָׁי וְנֵצֶר מִשָּׁרָשָׁיו יִפְרֶה   co znaczy: I wyrośnie gałązka z pnia Jessego, a różdżka (hebr. necer) z korzeni jego wyda owoc. Mateusz zaś informuje, że Jeszua przyszedłszy tam zamieszkał w mieście zwanym Nazaret (hebr. נָצֶרֶת - Naceret), aby się spełniło, co powiedziano przez proroków, że Nazarejczykiem (hebr. נָצְרִי - nacri) nazwany będzie. - Mt. 2:23. 

Tak też przedstawia się sam Jeszua po zmartwychwstaniu apostołowi Pawłowi,  gdy mu się ukazał w drodze do Damaszku:  jestem Jeszua Nazareński… (Dz.Ap. 22:8) co wypowiedziane było po hebrajsku  אֲני יֵשׁוּעַ מִנָּצֶרֶת - (Dz.Ap. 26 :14) (hebr.: ’ănî  Yêszūa‘ minNaceret). [Mógł też wypowiedzieć swe imię w pełnym brzmieniu: אֲני יְהוֹשֻׁ֛עַ מִנָּצֶרֶת (hebr.: ănî  Yəhōszua‘ minNaceret )].

O tej różdżce inaczej mówiąc latorośli (hebr. צֶ֣מַח - cemaִh) prorokowali też Jeremiasz (23:5; 33:15) oraz Zachariasz (3:8 ; 6:12-13) jednoznacznie wskazując, że będzie to Mesjasz. Gdy wydano na Jeszuę wyrok śmierci, to nad jego głową z rozkazu Piłata umieszczono napis  po hebrajsku, łacinie i po grecku: Jeszua Nazareński, król żydowski  - (hebr. ישוע הנצרת מלך היהודים   łac. Ihs Nazarenus Rex Iudaeorum,  gr. ΙΣ ὁ Ναζωραῖος ὁ Βασιλεὺς τῶν Ἰουδαίων) - Jana 19:19-20. 

Nazaret  - (hebr. נָצֶרֶת - Naceret  dosł. Różdżka)  - to niewielkie miasto w Galilei, w którym miało miejsce zwiastowanie Marii (a dokładniej Miriam) przez anioła Gabriela (Łuk. 1:26) narodzenie Syna Najwyższego (Łuk. 1:32), który miał być święty i miał być nazwany odtąd Synem Bożym - Łuk. 1:35. W tym mieście mieszkał Jezus do lat 30 kiedy to wystąpił publicznie i rozpoczął swoją  misję (Łuk. 3:23).

Tertulian (ok.160-ok.220) podaje w traktacie pt. Przeciw Marcjonowi  (4:8), że Żydzi nazywali chrześcijan Nazarejczykami od Jezusa jako człowieka z Nazaretu,  przy czym co warto wiedzieć - najstarsze zachowane manuskrypty dzieł tertuliana pochodzą dopiero z VIII wieku.

Nazwę Nazarejczycy próbowano też kojarzyć z innym słowem  נָזִיר nazir - (nazyrejczyk) co znaczy dosłownie wybraniec, poświęcony, oddzielony -  4 Moj. 6:1-7; Sędziów 13:5; Treny 4:7. Były to jednak inne słowa, choć podobnie brzmiące.

Wobec chrześcijan stosowano zasadniczo dwie nazwy :  

1. nocrim -  נצרים -   nazarejczycy czyli inaczej chrześcijanie, a właściwie Chrystianie 

2. minim  - מינים - sekciarze

Jeszua z Nazaretu nie miał zamiaru tworzyć nowej religii i unieważniać Prawa. W istocie, w słowach mu przypisanych powtarza się koncepcja kontynuacji i wypełnienia tego wszystkiego co powiedziano wcześniej. Użyte w Dziejach Apostolskich 16:26  po raz pierwszy określenie christianoi, które zastosowano do Nazarejczyków nie miało nic wspólnego z chrztem jak się powszechnie błędnie uważa, gdyż określenie to po raz pierwszy zastosowane do jego uczniów z Antiochii wskazywało jedynie na związek z Chrystusem, a więc przynależność do niego. Stąd też poprawną nazwą są Chrystianie, a nie chrześcijanie tym bardziej, że chrzest przez pokropienie jest niebiblijny i został wprowadzony przez odstępców.

Ludzie nie wiedzą co znaczy słowo chrześcijanin i wydaje im się, że oznacza tych, którzy się chrzczą. Myli niestety polska nazwa, która się kojarzy z chrztem. Tymczasem słowo to wywodzi się z greckiego słowa Χριστιανὸς które znaczy dosłownie Chrystusowy czyli należący do Chrystusa. Jest odpowiednikiem przymiotnika mesjaszowy czyli należący do Mesjasza. Słowo  Mesjasz w języku hebrajskim znaczy Pomazaniec, Namaszczony, podobnie jak słowo Chrystus - w języku greckim. 

Natomiast słowo chrzest w języku polskim kojarzy się z pokropieniem przyjętym przez wadliwą tradycję katolicką, podczas gdy w Biblii odpowiednikiem tego słowa jest hebrajskie słowo טְבִילַת (ṭebilat ) oraz greckie βάπτισμα (czyt. baptisma) od czasownika βαπτίζω (czyt. baptizo), które zawsze oznacza zanurzać - Jana 3:23; Dz.Ap. 8:38; 1Piotra 3:20-21; Rzym.6:3-5 w przeciwieństwie do czasownika pokrapiać - ῥαντίζω (czyt. rhantizo) - por. Hebr.9:13,19, odpowiednik  hebr. זָרַק (zaraq) - por. 2Moj.24:8. 

Kler rzymski przyjął w pokrapianiu, który nazywa chrztem nie zwyczaj hebrajski, lecz zwyczaj pogańskiego Rzymu. W zwyczajach pogańskich Rzymian było przyjęte, że dziewiątego dnia od narodzin pokrapiało się głowę noworodka wodą oczyszczającą zwana (dies lustricus), a ojciec uznawał go za swoje dziecko i nadawał mu imię. - (ks.dr. Eugeniusz Dąbrowski: Religie świata, Rozdz. XIV Religia Rzymu, W-wa 1957 s. 258). Tak więc nazwa chrześcijanie nie ma nic wspólnego z chrztem, a chrzest biblijny nie ma nic wspólnego z chrztem katolickim, który jest całkowicie niebiblijny. 

Według Epifaniusza z Salaminy (315-403) urodzonego w żydowskiej rodzinie - wszyscy chrześcijanie początkowo byli nazywani Nazarejczykami.(Panarion 29.1,2). Byli przywiązani do Prawa i obrzezania (5.4). Korzystali zarówno z t.zw. Starego jak i Nowego Testamentu wierząc, że Bóg jest jeden, a jego Syn - Jeszua jest Mesjaszem (7.2). Byli biegli w języku hebrajskim w całym Prawie (7.4) i różnili się od reszty Żydów tylko z powodu wiary w Jeszuę z Nazaretu jako Mesjasza, a od reszty chrześcijan tym, że byli skrępowani prawem obrzezania, szabatu i resztą praw (7.5). Epifaniusz nie umiał stwierdzić czy uważają Chrystusa tylko za zwykłego człowieka czy też za tego, który się urodził z Maryi za sprawą świętego ducha Bożego (7.6)

Zanim nastąpiło oblężenie przez wojska rzymskie przekroczyli Jordan i uciekli do miasta Pella w Perei - na północny wschód od Jerozolimy, a stamtąd rozprzestrzenili się w Berei, w Dekapolis do Baszanitis (hebr. Khokhabe) (29.3.3). Epifaniusz przyznaje, że Żydzi odnosili się do nich z wielką wrogością (9.2). 

Epifaniusz pisze wyraźnie, że mają Ewangelię według Mateusza w całości w języku hebrajskim i jest jasne, że wciąż zachowują to co było oryginalnie napisane hebrajskim alfabetem (9.4)

ἔχουσι δὲ τὸ κατὰ Ματθαῖον εὐαγγέλιον πληρέστατον Ἑβραϊστί. παρ' αὐτοῖς γὰρ σαφῶς τοῦτο, καθὼς ἐξ ἀρχῆς ἐγράφη, Ἑβραϊκοῖς γράμμασιν ἔτι σῴζεται (Panarion II. 9,4) [tłum.ang. They have the Gospel according to Matthew in its entirety in Hebrew. For it is clear that they still preserve this as it was originally written, in the Hebrew alphabet. (s. 130)].

Wypowiedzi wczesnych pisarzy kościoła na temat Nazarejczyków:

Hieronim (On. Iz.8:14) napisał: Nazarejczycy… akceptowali Mesjasza w taki sposób, że on nie przestał przestrzegać starego Prawa. W liście 75 do Augustyna pisze: Oni wierzą, że Mesjasz, syn Boży urodził się z dziewicy Marii. Natomiast w De Viris Illustribus rozdz. 3 pisze: Mateusz, zwany także Lewi, apostołem i przez pewien czas celnikiem ułożył Ewangelię Chrystusa najpierw opublikowaną w Judei w języku hebrajskim dla dobra tych obrzezanych, którzy uwierzyli, ale później była tłumaczona na grecki, choć przez autora niepewnego. Hebrajska zachowała się do dziś w bibliotece w Cezarei, którą tak pilnie zgromadził Pamphilus. Miałem też możliwość posiadania tomu przedstawionego mi przez Nazarejczyków z Berei,  miasta Syrii, którzy go używają. W nim zauważa się, że wszędzie tam, gdzie Ewangelista, czy z własnej inicjatywy czy w osobie Pana naszego Zbawiciela przytacza świadectwo Starego Testamentu, nie idzie za autorytetem tłumaczy Septuaginty, ale Hebrajskich Pism. Dlatego istnieją te dwie formy: „Z Egiptu wezwałem Syna mego” i  „dlatego będzie się go zwać Nazarejczykiem.”

Epifaniusz z Salaminy: uznają zarówno zmartwychwstanie i boskie stworzenie wszystkich rzeczy, i oświadczają, że Bóg jest jeden, i że Jego Syn jest Jezusem Chrystusem .  - Panarion 29.7.2

Z powyższych informacji wynika zatem, że pierwsi uczniowie Jeszuy nazywani Nazarejczykami, a również Galilejczykami (Mat. 26:69; Łuk. 22:59 ; Mar. 14:70; Dz.Ap.2:7)  byli Hebrajczykami (Dz. Ap. 2:7) i stąd nie różnili się od swoich rodaków. Tak samo jak oni wierzyli, że JEHOWAH jest jedynym prawdziwym Bogiem, i tak samo jak oni szanowali Prawo (Dz.Ap.21:20). Jedyne co ich odróżniało to wiara w Jeszuę jako obiecanego Mesjasza, który jako potomek króla Dawida (Jer. 23:5) miał stać się królem nie tylko Izraela, ale całej ludzkości (Iz.11:1-10). 

________________________________________

The Panarion of Epiphanius of Salamis Book I, second edition, revised and expanded, translated by Frank Williams, Leiden 2009.